’s Zomers wandelen in de bergen? Waarom dan niet ook ’s winters? Tijdens mijn skisafari in het caroussel van Skirama Dolomiti Adamello Brenta, slaap ik ook een nacht in Folgaria, dat samen met de plaats Lavarone deel uitmaakt van het skigebied Alpe Cimbra. Ik ga er niet alleen skiën, maar maak ook een sneeuwwandeling met ciaspole, sneeuwschoenen, onder mijn voeten. Dat doe ik ’s avonds in een oorverdovende stilte en met een oogverblindend zicht op een prachtige sterrenhemel. Wat is dát tof zeg!
Het leuke van een ciaspolata notturna, sneeuwschoenwandeling ’s avonds, is dat je de cristalli di neve, sneeuwkristallen, ziet glinsteren als je er met een torcia, zaklantaarn, of frontale, hoofdlamp, op schijnt. Het lijken allemaal briljantjes. Je hoort de sneeuw knisperen onder je voeten, je voelt de aria frizzante, frisse kou, op je gezicht; al snel maakt het wandelen je lekker warm.
Passo Coe
Ik heb niet eerder gewandeld met ciaspole, sneeuwschoenen, en ga op pad met Lucia Rondador, ’s winters overdag skilerares en gids in Alpe Cimbra, ’s zomers au pair in Engeland. We ontmoeten elkaar op de top van Passo Coe [spreek uit: kô-i]. Eenmaal op de sneeuw, helpt Lucia me om de sneeuwschoenen aan te trekken. Je plaatst je bergschoen daarbij in een soort van grote, kunststof tennisracket die heel wat breder en langer is dan je eigen schoen. Aan de onderzijde zorgen een paar ijzeren chiodini, spijkertjes, ervoor dat je niet uitglijdt op ijs. Doordat de sneeuwschoen breder is, zak je niet weg in de sneeuw.
Sneeuwschoenwandelen met een gids
Lucia vertelt me dat ik in eerste instantie iets wijdbeens moet lopen en mijn voeten een stukje hoger moet optillen dan gebruikelijk. Het went snel en het vertrouwen in de sneeuwschoenen groeit met elke stap. Ondertussen hoor ik alleen het geluid van de knisperende sneeuw onder mijn voeten. “Vedrai che alla fine avrai i piedi leggerissimi”, “Je zult zien dat je op het eind hele lichte voeten hebt”, verzekert ze me.
De eerste helling bergaf, is nog even spannend. Het is ijzig, ik verkramp want mijn gevoel zegt dat ik ga uitglijden. Niets is minder waar. Al snel ben ik gewend aan de ciaspole en geniet ik van het geknars van de sneeuw én van de prachtige sterrenhemel.
’s Avonds sneeuwschoenwandelen
“Als de maan schijnt, heb je niet eens een torcia, zaklamp, nodig op deze vlakte”, aldus Lucia. “Zou je de bossen in gaan, dan wel, anders heb je compleet geen oriëntatie, zo donker kan het er ’s avonds zijn.” Er zijn een aantal bewegwijzerde wandelingen in de natuur en in de bossen die je op eigen gelegenheid kunt volgen. Maar je kunt ook intekenen op een sneeuwschoenwandeling met guida, gids. Een wandeling waar je ’s zomers 40 minuten over doet, duurt zo’n 60 minuten als je met sneeuwschoenen loopt. Loop je over verse sneeuw doe je er meer dan twee keer zo lang over.
Schitterende sterrenhemel
Als Lucia ziet dat ik stop om omhoog te kijken naar il cielo pieno di stelle, de sterrenhemel, steekt ze van wal. Ze blijkt enorm veel af te weten van de sterren. “Zie je die drie sterren daar, schuin boven elkaar? Dat is Orion. Die zie je alleen tussen januari en maart”, weet ze. Even later wijst ze me de verschillende onderdelen van Sagitarius (het sterrenbeeld boogschutter) aan. Als je de sterren met lijnen met elkaar verbindt, vormt het een figuur, zo vertelt ze verder.
“En die ster dan, die zo brilla, schittert,” vraag ik. “Dat is de planeet Venere [Venus]; deze is zo fel omdat ie wordt verlicht door de zon.” Ik kijk mijn ogen uit. Het is dat ik om half 9 aan het diner wordt verwacht, anders was ik nog een hele tijd blijven staan. We moeten dus doorlopen.
Base Tuono
Bij Passo Coe ligt ook de Base Tuono, een voormalige NATO raketbasis. Lucia leidt me naar het complex en ik ontwaar met haar hulp in het donker een wachttoren, wat hangars en drie missili, rakketten. Lucia vertelt me dat het ’s zomers een geschiedkundig museum is; ’s winters blijft de omheining gesloten. Het voelt vreemd aan om zo’n best beladen plek zo dichtbij te zien, helemaal nu we in het pikkedonker lopen.
“En, wat vind je van sneeuwschoenwandelen?”
De tijd vliegt en voor ik het weet zijn we weer op de punto partenza beland. Lucia vraagt wat ik het leukste vind van de sneeuwschoenwandeling. Voor mij is dat het lopen op de maagdelijke sneeuw waar niet eerder iemand heeft gelopen, in complete stilte en met een prachtig uitzicht op de donkere, schitterende sterrenhemel. Je voelt je nietig en groots tegelijk. Ik ben het met haar eens dat het een super activiteit is ter afwisseling van of in aanvulling op het skiën overdag. Je moeheid verdwijnt als sneeuw voor de zon (of moet ik nu sterren zeggen?); het voelt avontuurlijk en het is te doen voor jong en oud. Het zal niet mijn laatste sneeuwschoenwandeling zijn, zo is me wel duidelijk.
Ik doe mijn sneeuwschoenen uit en steek de weg over. Lucia heeft gelijk, het lijkt inderdaad net of je op een batuffolo d’ovatta, een dot watten, loopt!
