Ik heb het gevonden! Een heerlijke, kleinschalige plek om tot rust te komen en te genieten van een fenomenaal uitzicht op zee, vanuit de infinity-pool, vanaf een zonnebedje, vanaf het hotelkamerterras en het chique restaurantterras. Waar? Op Ischia!

Je vindt deze plek aan de zuidzijde van het eiland Ischia, een van de drie bekendste eilanden voor de kust van Napoli [Napels]. Om precies te zijn bij de baai Sant’Angelo en de daaraan grenzende Spiaggia dei Maronti. Daar is geen gemotoriseerd verkeer toegestaan. Dat zorgt echt voor een serene rust. Hier geen grote hotels, maar tal van kleinschaligere, authentiek ogende accommodaties in verschillende prijscategorieën. Ik heb er een die ik je absoluut aan kan raden. Lees maar door…

Geen gemotoriseerd verkeer: rust bij Sant’Angelo

De bus zet me af op het eindstation. Vanuit daar is het óf lopen naar het hotel óf een micro-taxi boeken, een soort golfkarretje. De tassista, taxichauffeur, vertelt me dat het nog niet eens zo gek lang geleden is dat ezels met karretjes de bagage en gasten naar de bestemming brachten. Die pasten precies in de smalle straatjes waar overigens geen eenrichtingsverkeer is en waar ook voetgangers lopen. Het is er rustig, dus dat gaat prima.

Terwijl ik wacht op de micro-taxi, geniet ik van een heerlijke spremuta van citroen en sinaasappel. Enzo (zie foto hieronder) maakt er een hele show van en gaat er prat op dat ie wereldberoemd is, hahaha. Het golfkarretje schiet met flinke snelheid het steile straatje omhoog en even later weer omlaag. Gelukkig is het niet zo eng als een oud dametje in de bus me deed geloven. Zonder bagage is het hotel overigens ook prima te voet te bereiken. Onderweg heb je dan ook tijd genoeg om je ogen uit te kijken.

Doordat de gebouwen hier op een heuvel liggen, zie je altijd wel een glimp van de zee. En dat alleen al, is genieten. Op een paar plekken zie je dat vulkanische warmte zich een weg zoekt: dat zijn dus de beroemde fumarole, rookpluimen, waarover ik heb gelezen.

Als de zon ondergaat en het is helder, kun je zo maar een fonkelende weerspiegeling in de verte zien. Het blijken raampjes te zijn van huizen op het in de verte liggende eiland Capri.

Hotel Ferdinando

Ik verblijf in Hotel Ferdinando en weet één ding zeker: ik ga terug want ik heb teveel in te korte tijd ondernomen. Er is namelijk meer dan genoeg te ontdekken op Ischia. Na afloop is het extra genieten van de weldadige vulkanische warmte van de op het terrein liggende sauna. Hotel Ferdinando is sinds 1964 in handen van la famiglia Iacono. Wat me vooraf vooral triggert, is dat eigenaresse Fernanda kookt in gloeiend heet vulkaanzand. Hoe dan?

Bij het zien van mijn grote, friswitte kamer met azuurblauwe accenten, louvredeuren naar een balkon met magnifiek zeezicht, sta ik te stuiteren. Ik zet mijn koffer even terug op de gang. Dit móet ik filmen voor het thuisfront. Het levert jaloerse reacties op.

Op het terrein is het enige geluid dat ik hoor het zingen van de vogeltjes, het tsjirpen van de krekels en het ruisen van de zee… en af en toe in de verte het luiden van de kerkklok. Geen geknetter van brommers of geronk van auto’s. Ik wil hier niet meer weg… wat een heerlijke plek.

Ook het uitzicht vanaf de overige terrassen die zich op verschillende niveaus bevinden, is indrukwekkend. Waar je ook kijkt, zie je het groen van de citroenbomen, kruiden, bloemen. Keuze genoeg: het terras om te borrelen en te eten. Het terras met infinitypool, bubbelbad en hemelbed, het zonneterras met uitzicht op Capri en op het porticciolo, haventje, van Sant’Angelo: het ziet er allemaal aanlokkelijk uit. Waarom zou je eigenlijk het hotelterrein verlaten?

Eigenaresse Fernanda drukt me op het hart ook even de iets verderop gelegen eigen sauna en Kneipp-parcours te bezoeken. Het is een indrukwekkende ervaring om daarin aan den lijve de vulkanische aardwarmte en vochtigheid te voelen. Zittend op een houten bankje in de uitgehouwen grotten voelt speciaal. Het is een van de vele voorbeelden hoe ischitani met de natuur omgaan: ze maken gebruik van wat lokaal voor handen is. Chilometro zero. Mooi.

Gebruik maken van wat er is, zie je ook terug op het uitgebreide ontbijtbuffet van het hotel. Met zelfgemaakte taarten, jams, koekjes en nog veel meer lekkers. En ook ’s avonds, tijdens het diner, is het genieten van heerlijkheden die Fernanda en haar team bereiden in de keuken. Je kunt reserveren, maar veel gemakkelijker is om halfpension vast te leggen.

Koken op vulkaanwarm zand

Aan het zandstrand Spiaggia dei Maronti, op een steenworp afstand van het hotel, heeft de familie een tweede restaurant. Het is alleen open in het hoogseizoen. Precies daar kookt Fernanda op het vulkaanhete zand. Het is begin mei, dus het restaurant aan het strand is nog niet open. Maar ze nodigt me uit om iets vergelijkbaars te zien. Ik vind het zelfs nog indrukwekkender.

Ze neemt me mee naar een ruimte die vroeger, toen haar ouders het hotel runden, de badkamer was. Lachend vertelt ze: “Als wij er dan ’s nachts uit moesten om te plassen, wisten we dat we niet moesten gaan zitten: de toiletbril was gloeiheet door de aardwarmte! Om die reden sliepen we in het seizoen ook vaak buiten. Binnen was het niet te harden zo warm. Bij een verbouwing van het hotel, bedacht mijn vader spontaan dat we juist ook van die vulkaanhitte in huis gebruik konden maken. We hebben hier zand neergelegd; de aardwarmte zorgt dat het zand infuoccato, kokend heet, wordt. En zo kan ik er bepaalde gerechten koken.”

Fernanda pakt een schep, haalt wat zand weg en haalt een ingepakt pakketje onder het zand vandaan. Het blijkt een met stof omwikkelde casserole met deksel te zijn. Als ze de deksel verwijdert, zie ik een polipo en aardappelstukjes. Ze vertelt dat de polipo in eigen vocht is gegaard; de aardappels hebben de smaak in zich opgenomen.

Als ik het gerecht, prachtig opgemaakt, geserveerd krijg, moet ik even slikken. Ik heb nog nooit een hele polipo op en vind het beest best eng. Maar zo kraakvers uit de zee, in de pan, op het bord smaakt het goddelijk!

Mijn verblijf is te kort. Ik móet een keer terug want ben nog lang niet uitgekeken op dit bijzondere eiland. En ook nog lang niet klaar met bij Hotel Ferdinando te relaxen en te genieten. Ik keer huiswaarts met een camera en hoofd vol prachtige beelden en herinneringen. Én met het voornemen terug te keren en meer slow te doen dan tijdens mijn afgelopen bezoek.

• Meer informatie over wat ik heb ondernomen op Ischia, lees je ook op ItalieTips.nl
• Meer informatie over Ischia op Italie.nl

© Foto’s: Claudia Zanin