Jutha Bakker kan niet kiezen uit twee Toscaanse soepen. Ze vindt ze beide hartverwarmend lekker en een mooie oplossing om voedselversplling tegen te gaan. Dit is haar inzending voor de prijsvraag van het eetleesboek ‘Italia con gusto e Amore’ van Annet Daems.

“Tijdens onze vakanties in Toscane maakten we voor het eerst kennis met typische gerechten uit de regio, zoals ribollita en pappa al pomodoro. Sinds we hier wonen, staan ze (zodra de temperatuur begint te zakken) altijd wel een aantal keer op het menu.

Het is onmogelijk om te kiezen tussen deze twee soepen uit de cucina povera, want beide zijn hartverwarmend lekker. Ook wordt in allebei oud brood verwerkt dat anders op de composthoop zou belanden. Het is een mooie (en lekkere) oplossing om zo min mogelijk voedsel verloren te laten gaan.

Italianen praten gepassioneerd over eten

Wat ook mooi is, is hoe gepassioneerd Italianen over eten kunnen praten. Tijdens een bezoek aan het barretje in ons dorp vingen we een gesprek op van een aantal heren op leeftijd. Ons Italiaans is nog niet zo goed dat we het volledige gesprek konden volgen, maar het was wel duidelijk dat ze zeker een kwartier hebben zitten praten over de bereiding van uien. En die gezichten erbij! Alsof ze de heerlijke smaak ter plekke weer beleefden. In hetzelfde barretje hadden we ook een ontmoeting met een niet praktiserende vegetariër, maar dat is een ander verhaal.

La vera ricetta bestaat niet

Zoek het recept van een simpel gerecht als pappa al pomodoro en de zoekresultaten beloven je allemaal la vera ricetta, alsof er maar één juiste manier is om het te bereiden. En die enige, juiste manier is voor iedere Italiaan weer anders. Het zoutloze brood moet minstens één week oud zijn en van die en die bakker komen, er moet op het laatste moment een speciale olijfolie overheen die oudoom Mario bij volle maan geperst heeft, of de San Marzano-tomaten moeten precies 6,4 centimeter lang zijn. Italianen en hun eten, het is altijd genieten… “