Deze reis brengt me naar Tirano. Tirano? Nog nooit van gehoord! Even googlen dus. Ik zie alleen maar afbeeldingen van een kathedraal. Nou, het zal me benieuwen…

Nu, na afloop, weet ik eens te meer dat Google niet je beste reismaatje is. Dat is namelijk Francesca, mijn steun en toeverlaat voor deze trip. Ze is niet alleen een fantastische gids maar geeft je ook een hartverwarmende ontvangst in haar bed & breakfast. Ik heb helaas maar 1 dag met haar, maar die telt voor 10!

Tirano

Tirano ligt op 2 uur treinen van Bergamo. De streek heet Valtellina, ten noorden van het Lago di Como; ik ken het van prachtige foto’s van berglandschappen. Helaas kan ik maar 2 nachtjes blijven, maar de 4 dagen dat ik van huis ben, voelen als veel langer. De eerst nacht verblijf ik in Morbegno, de tweede nacht in Tirano. Bormio, de derde belangrijke stad in Valtellina, zal ik een ander keer moeten bezoeken, net als de provinciehoofdstad Sondrio.

Valtellina is bekend om zijn wijnen – doordat de valle, valei van van oost naar west loopt blijkt het een ideale plek voor wijnbouw te zijn. Helaas heb ik een vroege vlucht en moet ik de wijnproeverij bij het wijnhuis aan mijn neus voorbij laten gaan.

Morbegno

In Morbegno, in bassa Valtellina, ten noorden van het Comomeer, check ik in bij hotel Hotel Margna – als ik het restaurant onder het hotel zie, staat gelijk vast waar ik eet: bij Antica Osteria Rapella. In de hal heten de portretten van de bisnonni, overgrootouders, me welkom.

De menukaart heeft ricette e prodotti di altri tempi, recepten en producten van weleer. De geschiedenis van het restaurant voert terug naar 1886. De manier waarop alles is vormgegeven, zowel de enoteca, als het restaurant en de menukaart, belooft heel wat.

En mijn verwachtingen worden meer dan waargemaakt. Het is een genot om hier te eten – en de uitstralin

g is zo sfeervol dat ik me moet beheersen niet te blijven fotograferen. Morbegno en dit restaurant behoren nog tot die door toeristen onontdekte plekken. Ik zou nog wel eens terug gaan, al is het alleen maar om hier nogmaals te eten…

Tirano

Gedurende mijn reis kom ik erachter dat Tirano juist een uitstekende uitvalsbasis is voor wie wil genieten van de natuurpracht van Zwitserland, maar tegen Italiaanse tarieven. Want Zwitserland is duur. Want waar een pizza in Zwitserland rond de 20 euro kost, daar heb je er in Italia 2 van.

Tirano ligt ook gunstig voor wie uitstapjes wil maken naar de termen van Bormio, voor wie wil skiën in Livigno of Aprica of voor wie houdt van outdooractiviteiten zoals wandelen, fietsen etc. De beroemde Passo Stelvio ligt om de hoek!

Over fietsen gesproken: dat is dus ook een van de leuke dingen van de trein: je stapt met je fiets op de Trenino Rosso en stapt elders uit om te fietsen. Je reist dus per Wereld Erfgoed én hoeft geen bergen te bedwingen om ze te kunnen afdalen.

Langlaufers en skiërs gebruiken deze trein ook op deze manier – het kost ze slechts € 1 meer in combinatie met de skipas. In eerste instantie sta je raar te kijken als mensen met hun snowboard of (langlauf)-ski’s aan boord komen, maar het lijkt me absoluut een bijzondere ervaring om zo je ski-vakantie door te brengen.

Trenino Rosso, Rhätische Bahn

’s Ochtends stappen we op de Trenino Rosso die ik de dag ervoor uitgebreid heb gefotografeerd met de fotografen van Clickalps. De trein, in Zwitserland bekend als Rhätische Bahn, blijkt een perfecte aanvulling op het slow life dat ze omarmen in Tirano.

De Trenino Rosso past bijzonder goed in het slow life concept. Hij rijdt circa 30 km per uur. Ondertussen geniet je van een continu wisselend landschap. Eigenlijk zou je dit in elk jaargetijde moeten doen om zodoende optimaal te genieten van de pracht van de continu van kleur wisselende natuur.

Francesca vertelt honderduit over de trein en wijst me doorlopend op mooie uitzichten. Voor wie niet op pad is met een gids, vertelt de speaker in de trein in het Italiaans, Duits en Engels meer over het voorbijglijdende landschap.

Met de paardenslee

Eenmaal aangekomen in Pontresina (Zwitserland) wacht de paardenslee op ons. Drie prachtige, stevige knollen brengen ons, zittend op de banken van de Pferdenomnibus, over besneeuwde paden naar Val Roseg. De bellen van de paarden rinkelen, de dekens houden ons lekker warm. We delen de slee met andere gasten, maar kunt natuurlijk ook, romantisch, je eigen arrenslee boeken.

Ik had Val Roseg al gegoogeld voor vertrek en gezien dat het er in de zomer adembenemend mooi is, maar ook in de winter is het er prachtig.

We komen aan bij het restaurant Via Roseg en ik waan me spontaan in de toetjeshemel. Ik bedenk me dat als mijn zoon de foto’s ziet, hij spontaan zal besluiten naar Val Roseg te emigreren. De idyllische winterserre misstaat niet in een van de grote woonbladen. Wat sfeervol! Laat staan dat je er met zonsondergang zit…

We lunchen met een heerlijke minestra all’orzo en van een risotto mantecato con carne di vetello sminuzzato. Zo hebben we een risotto niet eerder gegeten. Het is meer dan voortreffelijk. Mjam. Het blijkt dat je ook kunt blijven slapen – ook dat moeten we onthouden voor een volgende keer!

Wandelen

Na een meer dan voortreffelijke lunch besluiten we de paardenslee te laten voor wat het is en terug te lopen naar Pontresina. Een handige manier om de overtollige calorieën van de vele onweerstaanbare dolci, toetjes, kwijt te raken. We lopen over besneeuwde paden, de bomen en bergen rijzen links en rechts van ons op, we zien nog een hert tussen de bomen…

In de paar uur dat we op pad zijn, hebben we alle weersvormen ervaren: van regen tot sneeuw, van zon tot bewolkt, van lekker tot guur. Terug in Pontresina wacht de Rhätische Bahn op ons om ons terug te brengen naar Tirano. De trenino blijkt dwars door het centrum te rijden, langs die kathedraal waarover we hadden gelezen. Toch maar even een kijkje brengen dan.

Gastvrijheid in Tirano

Ik slaap in Francesca’s bed & breakfast Ca Merlo; het is van alle gemakken voorzien: zitkamer, keukentje, slaapkamer, badkamer. Fijn, die ruimte! Het is dus eigenlijk een appartement met dat verschil dat je ’s ochtends je ontbijt in een mandje voor de deur krijgt. De avond tevoren neemt Francesca je verlanglijstje op voor de ochtend en dan is het ’s ochtends smullen geblazen. De brioche is ongekend groot én lekker. Ik kan niet anders dan concluderen dat de panettiere, bakker, ongekend populair moet zijn, want zoals deze heb ik ze zelden gegeten!

Voor vertrek duwt Francesca me nog een lokale lekkernij in de hand als aandenken. Ik besluit hem tot thuis te bewaren om daar vervolgens bij iedere hap terug te denken aan mijn trip naar dit bijzondere stukje Italië.

Perfect alternatief voor een stedentrip

Moraal van het verhaal: een bezoek aan Valtellina en Tirano een meer dan perfect alternatief is voor een stedentrip! Houd je niet zo van drukte en geef je meer om actief bezig zijn in de natuur ipv om shoppen en cultuur, dan is een vierdaagse trip de uitstekende keuze. Je tankt helemaal bij en het lijkt of je een week weg bent geweest.

De gidsen van In Valtellina bied je meer dan voldoende keuze en advies om je (korte) vakantie vorm te geven. Een volgende keer blijf ik zeker langer, want ik ben nog lang niet uitgekeken op deze prachtige, veelzijdige vallei!

© Foto’s: Claudia Zanin