De regione Abruzzo heeft lang geleden mijn hart gestolen. Waarom? Omdat de tijd er echt heeft stil gestaan, vooral als je het binnenland in gaat. De nostalgische trein Transiberiana Express sluit daar perfect bij aan. Slow travelend doorkruisen de uit de jaren 1920/1930 afkomstige rijtuigen de ruige en onherbergzame natuur van dit ten oosten van Roma liggend gewest. Normaliter zijn de vlakte in december bedolven onder een dik pak sneeuw – daar dankt de trein ook zijn naam aan. Een föhnwind heeft deze helaas, net voor mijn aankomst, grotendeels doen smelten. Het klimaat verandert…
Slow Travel train experience
Aan boord van een nostalgische wagon zie ik het ene mooie uitzicht na het andere aan me voorbijglijden. Mijn slow travel train experience is in de decembermaand. Maar het programma blijkt elke paar maanden te wisselen. De trein doet dan andere soste, haltes, aan.
Het leuke van de trein is dat je zelfs, na reservering, je fiets kunt meenemen. Zo kun je de prachtige omliggende natuur en plaatjes ontdekken in de natuurparken waar de trein doorheen rijdt. De lengte van de stops maken dit mogelijk. Wij hadden geen fiets mee; we hebben op een andere dag kunnen wandelen en fietsen in diverse natuurparken van Abruzzo. Ook een aanrader, trouwens.
De Transiberiana d’Italia vertrekt vanuit Sulmona
De trein vertrekt ’s ochtends vroeg uit Sulmona. De avond tevoren arriveer ik helaas pas laat. De winkels zijn al gesloten. Jammer want ik had mijn zinnen gezet op de confetti waar Sulmona zo beroemd om is. Bij elke battesimo, doop, of matrimonio, huwelijk, krijg je wel een zakje van die gesuikerde amandelen. De confetti na afloop van het diner smaken goed. Dat wordt una bella scusa, een mooie smoes, om in de toekomst nog eens terug te gaan. Een passeggiata door het stadje, na etenstijd bevestigt dat. Sulmona ervaar ik als een verrassing.
Op het station van Sulmona wacht een folkloristische groep ons op. Ze trekken tijdens de treinreis van wagon naar wagon en zorgen voor een boel allegria, vrolijkheid. Klinkt misschien vijftig plus, maar geloof me: het is prachtig om mee te maken. Het geeft een extra dimensie aan je bezoek. En misschien zelfs een kippenvelmomentje.
Winterwonderland
In de decembermaand geniet je tijdens een ritje met de Transiberiana d’Italia van la magia dell’atmosfera natalizia, de magische kerstsfeer. De prachtige omgeving wordt afgewisseld met stops op plaatsjes met mercatini natalizi, kerstmarktjes, af. Je loopt langs de casette addobbate, versierde huisjes, bekijkt de uitgestalde kerststalletjes, geniet van lekkernijen en snuisterijen. De sfeervolle kerstverlichting komt in deze donkere dagen goed tot zijn recht.
Roccaraso
Onze eerste stop is in Roccaraso, een bij Italianen geliefde wintersportdorp. In de decembermaand is er een langgerekte en uitgebreide kerstmarkt. Er is genoeg tijd om deze te bezoeken. En om de uitgestalde kerststalletjes te bekijken. Een bezoek aan het huis van Babbo Natale hoort er ook bij. We struinen rond, drinken een cioccolata calda en snoepen van de in de buitenlucht gegrilde arrosticini abbruzesi. We hebben zelfs nog tijd voor due passi, een kleine wandeling.
Genieten van lekkernijen en snuisterijen
De trein wacht ondertussen geduldig op het station. Dat geeft gelijk de gelegenheid om de oude stoomlocomotief eens goed te bekijken. De hedendaagse locomotieven kunnen het gewicht van de wagons in combinatie met het te overbruggen hoogteverschil niet aan. Van 350 meter boven de zeespiegel gaan de treinwagons namelijk naar 1260 meter boven de zeespiegel.
Campo di Giove
De volgende stop is het station van Campo di Giove. De bomen langs de weg naar het oude centrum bevatten vrolijke boomknuffelbreisels. Het eeuwenoude op een heuvel gelegen plaatsje leent zich om doorheen te dwalen. De oude stenen huizen rijzen omhoog in de smalle straatjes. Een heerlijke plek om rond te dwalen, winkeltjes met artigianato, ambachtelijke spulletjes, af te struinen en foto’s te maken. Een wirwar aan steegjes leidt uiteindelijk naar het historisch dorpsplein. Een klein kerstmarktje, een vuurkorf en kleurige lichtjes zorgen voor een incantevole, sprookjesachtig mooi, geheel.
Bij het bestellen van een Vov, een soort van warme advocaat met slagroom, raak ik in gesprek met twee mannen die het kraampje bestieren. Ik ben benieuwd of ze hier wonen. De een is opgegroeid in Campo di Giove maar is het later ontvlucht. Hij vertelt dat ie na diverse omzwervingen zijn bruisende leven in Ibiza achter zich heeft gelaten en besloten heeft terug te keren naar het dorp waar zijn familie generatieslang woont. Het contrast kan haast niet groter zijn. Maar het is de rust, ruimte en natuur die de doorslag gaven, zo vertelt hij.
Daarin staat hij niet alleen: tal van abruzzesi die verbonden zijn met het toerisme blijken uit liefde voor hun geliefde Abruzzo terug te keren. De heren verdienen ondertussen de kost met het organiseren van tal van sportieve activiteiten. En dus ook met het bestieren van een barretje. Als ik hen vertel dat Campo di Giove me doet denken aan Santo Stefano di Sessanaio dat vroeger ook een enorme leegloop kende, vertelt hij tot mijn plezier dat Campo di Giove nu ook met een Albergo diffuso bezig is. Een prachtige manier om meer leven in de brouwerij te krijgen, maar wel kleinschalig, dat is de voorwaarde.
Panchina gigante
Aan de rand van Campo di Giove staat een panchina gigante, gigantisch groot bankje. Je geniet er van een prachtig uitzicht en maakt je tegelijkertijd bewust van de nietigheid van de mens in het omliggende berglandschap.
De trein brengt ons uiteindelijk weer terug in Sulmona. Moe van de vele indrukken en een hele ervaring rijker stappen we uit. Mijn conclusie: je kunt inderdaad ook genieten van wintersport zonder de ski’s onder te binden. En om, net zoals ze in Abruzzo ook uitdragen: ‘Un altra montagna è possibile’, de bergen op een andere manier beleven. Sterker nog: deze invalshoek doet je zelfs intenser genieten van de natuur en rust.
Leestip: Italie.nl Abruzzo-special
© Foto’s: Claudia Zanin
De activiteiten en het artikel zijn mede mogelijk gemaakt door Bikelife